وقت است کوفیان که به آمین بیشتر
قرآن گرفته، آیینه گردانی اش کنند

او را نوشته اند بیا تا که صبح و شام
در کوفه طوف طلعت نورانی اش کنند

زینب  ز راه آمده، اما نیامدند
زن های کوفه تا که گُل افشانی اش کنند

باید به مقدمش همه قربانی آورند
نه این که تشنه باشد و قربانی اش کنند

در آسمان دور  و برش پرسه می زنند
آن سنگ ها، که سجده به پیشانی اش کنند

آنان که نان سفره شان بغض مرتضی ست
انکار آیه های مسلمانی اش کنند

کم کم غروب می رسد و فکر سبقتند
تا جا به روی سینه ی قرآنی اش کنند

با دست های خونی خود، دست می دهند
وقتی به روی نی، سر روحانی اش کنند

آن دور تر به قاب نگاه کبوتری
با نعل های تازه، بیابانی اش کنند

دزدان گوشواره و معجر چه بی حیا
آتش نثار خیمه سلطانی اش کنند

ناموس کبریا و نگاه حرامیان...
خنده به  حال بی سر  و سامانی اش کنند

بی رحم ها! چرا دگر انگشت می بُرند
تاراج اگر نگین سلیمانی اش کنند

اینجاست کربلا که در آغوش رمل ها
 خون گریه مهر و ماه، به عریانی اش کنند...

پ.ن.1 بِسمِ الله و بِاذنِ الله...
پ.ن.2 شعر از ایشان به امانت گرفته شده است.
پ.ن.3 به قول اهل دلی، این شعر به نوعی روضه های هر یازده شب ماه محرم را در بر دارد؛ به سبک و سیاق « وَ لَیالٍ عَشر...». هر بیتش دردی دارد، در پس دردی دیگر... زخمی از پی زخمی...